in the end

istanbul'dan da döndüm, bir kere daha
o kadar soğuktu ki
frida ve diego'nun resimlerini izledim ve baktım
2 arkadaşımla bol bol sohbet ettim

yaşadığım hayattan ve olduğum kişiden çok memnunum

dönmek
heliksin sarmalı gibi bana
ve sonunda gerçekten nothing really matters ;)

uçakta başladığım ihsan oktay anar'ın efrasiyab hikayelerini okutmak istediklerim var
gülümseyen ressam çocuğun güneşşiz ölüm öyküsü muhteşemdi

işte yine ankara
terra'nın öküzgüzü
fonda c. buika
ve uyku beni bekliyor

hemen olmuyor
biraz beklemek,
tanıma isteği kadar
tanınmaya da açık olmak gerek

ayarlarız 1 şeyler ;)
"neden"ini düşünmek sırasında